Dulin mein íslensks stjórnkerfis

Spilling Íslenskra stjórnsýslu

Íslenskt stjórnkerfi hefur lengi verið gagnrýnt fyrir alvarlega spillingu og frændhygli sem hefur markað djúp spor í samfélagið. Nýlegar rannsóknir sýna að Ísland hefur fallið niður á spillingarvísitölu Transparency International, þar sem landið situr nú í 19. sæti, verst allra Norðurlanda. Þetta lýsir best hvað ísland er mikið spillingarbæli auðvaldsins, hagsmunatengsl og hroki hafa grafið undan trausti almennings á kerfinu. Dæmin eru mörg, og sum þeirra eru stórmál sem hafa skaðað og markað íslenskt samfélag.

Spilling og hagsmunaárekstrar

Samherjamálið í málinu var Íslenska sjávarútvegsfyrirtækið Samherji sakað um að greiða mútur til embættismanna í Namibíu til að tryggja sér veiðikvóta. Helgi Seljan sem fór fyrir Kveiks þættinum sem fjallaði um þetta mál þar sem einnig var sýnt fram á skatta undanskot í gegnum skúffufyrirtæki. Einu afleiðingarnar sem urðu af þessum þætti var að Helga Seljan og þeir blaðamenn sem komu að málinu voru slaufaðir, þeim var sturtað niður og hent á haf út.

Einkavæðing Íslandsbanka hefur einnig vakið mikla gagnrýni þar sem skortur á gagnsæi í söluferlinu vakti upp spurningar um hvort hagsmunir fárra hafi ráðið för. Þessi skugga sala endaði með að Íslandsbanki var sektaður um 1,2 milljarð króna, sem íslenska þjóðin fékk beint í fangið. Þessi atburður hefur haft áhrif á traust almennings til bankans og leitt til þess að stórir viðskiptavinir hafa sagt upp viðskiptum sínum við hann.

Hvalveiði er nýjasta dæmið þegar Gunnar Bergmann Jónsson, sonur Jón Gunnarssonar þingmanns Sjálfstæðisflokksins, var að gera sig breiðan fyrir huldumanni sem fór undir fölsku flaggi sem Austurrískur fjárfestir í von um að landa risa fasteigna díl. Þessi minnimátarkennd eða mikilmennskubrjálæði vekur hjá manni spurningar um persónuleg tengsl og hagsmuni sem virðast ráða miklu í stjórnmálum á Íslandi.

Teflón Bjarni um hann er hægt að skrifa heila bók, hvernig dusta á af sér rykið.

Innra eftirlit og ábyrgðarleysi innan lögreglunnar

Lögreglan sem á að gæta að lögum og reglum samfélagsins hefur sætt gagnrýni fyrir skort á innra eftirliti og frændhygli í starfi. Það hafa komið upp mál þar sem lögreglumenn hafa brotið á samstarfmönnum vegna áreitis í starfi, þeir eru fluttir á milli deilda í án þess að axla ábyrgð. Það er eins og það séu aðrar reglur sem gilda um starfsmenn embættisins en hjá hinum almenna borgara, þeir þurfa ekki að taka afleiðingum gjörða sinna en almenningur þarf að sæta fangelsi eða missa djobbið.

Það að lögreglan fari sjálf með rannsókn á sjálfri sér skapar gríðalega mikla hlutdrægni og grefur undan trausti til rannsókna. Það er eins og Lögreglan sé yfir lög hafin þegar það snýr að þeim sjálfum, þar að auki hefur komið í ljós að forvirkar rannsóknarheimildir eru oft notaðar án nægilegs eftirlits, sem vekur áhyggjur um misnotkun valds.

Hryðjuverkamálið þar sem tveir einstaklingar voru dæmdir fyrir að breyta skotvopnum og gera þau sjálfvirk, sá lögreglan aldrei ástæðu til að yfirheyra eða rannsaka neitt sérstaklega þann sem tók það að sér að breyta skotvopnunum fyrir þá. Það var vegna þess að þar var á ferðinni faðir frú Sigríðar Bjarkar Ríkislögreglustjóra.

Grímur Grímsson yfirlögregluþjónn, í gegnum hans starfsferil hafa komið upp atvik þar sem hann ásamt öðrum meðstjórnendum Lögreglu hafa verið sakaðir af verjendum sakborninga að mál þeirra séu einungis rannsökuð til sektar en ekki til sýknu. Aurum-málið er skýrt dæmi þar sem farið var á svig við lög, gögnum var leynt sem hefðu getað hreinsað sakborning af sökum, mál sem hélt sakborningi í gíslingu í 16 ár. Nú er Grímur í framboði fyrir Viðreisn og skipar þriðja í sæti í sínu kjördæmi. Það er til umhugsunar hvort einstaklingur sem hefur farið fram með þessum hætti sé hæfur til að taka sæti á Alþingi. Er þetta siðferðið sem við viljum hafa þar og hafa áhrif á framtíð þjóðar? Þetta er spurning sem kjósendur verða að velta alvarlega fyrir sér.

Spillinginn á sér víðar rætur

Frændhygli er stórt vandamál innan íslenska stjórnkerfisins. Persónulegar vináttu- og fjölskyldutengingar hafa leitt til þess að hæfileikaríkir einstaklingar hafa ekki komist að, þar sem þeir njóta ekki sömu forréttindana.

Þetta ábyrgðarleysi “ég man ekki“, hefur grafið undan trausti. Almenningur líður fyrir þann siðferðisbrest sem spillingin hefur alið af sér. Upplifanir almennings að stjórnvöld séu ekki að sinna skyldum sínum af heiðarleika og ábyrgð. Að hagsmunir okkar spilltu elítú hafi forgang fram yfir almenna hagsmuni.

Íslenskt samfélag kallar nú eftir umbótum. Það er ljóst að stjórnvöld og lögreglan þarf að taka á spillingu, frændhygli og ábyrgðarleysi með auknu gagnsæi, skýrari reglum og óháðu eftirliti. Með því að bæta eftirlit og ábyrgð innan kerfisins má stuðla að endurheimt trausts og tryggja að almannahagsmunir séu ávallt í forgangi. Að öðrum kosti mun íslenskt samfélag halda áfram líða fyrir þá siðferðisskekkju sem spilling veldur.

 

Ólafur Ágúst Hraundal

Er Stuðlar bara köld kjöt geymsla?

Það er þyngra en tárum taki

Ég fékk sting í hjartað þegar ég horfði á Kveik, þátt um Stuðla. Að horfa á þessa ungu einstaklinga sem eru að berjast fyrir lífi sínu í ónýtu kerfi er óboðlegt. Það er engu líkara en að kerfinu sé skítt sama um skítugu börnin hennar Evu. Því miður fengu mörg hver þessa einstakling ekki góð spil á hendi. Það er sorglegt að sjá það sé ekkert langtíma meðferðarheimili eftir sem tekur við drengjum sem eru að burðast með sínar raskanir og áföll án hjálpar.

Ofbeldi í samfélaginu er á uppleið, og það má heimfæra á Mennta- og barnamálaráðuneytið. Það ríkir algjört agaleysi þegar það kemur að leik- og grunnskólum landsins, það að kennari megi ekki skamma eða hafa hemil á börnum sem þeir eru með alla virkadaga frá klukkan 8:30 til 16:00 er ekki í lagi, það er ástand sem skapar glundroða. Leik- og grunnskólar eru ekkert annað en uppeldisstofnanir, börn þurfa og vilja aga.

Þegar horft er á þá þróun sem á sér stað þegar það kemur að málaflokki meðferðarheimila er augljóst að staðan hefur versnað, nú er einungis eftir Bjargey fyrir stúlkur og ekkert eftir fyrir drengina okkar. Árið 2004 voru átta meðferðarheimili í samstarfi við ríkið, samkvæmt Barna- og fjölskyldustofu, en nú er aðeins Stuðlar eftir fyrir drengi. Þó að langtíma meðferð eigi sér stað á Stuðlum í dag eru Stuðlar í grunninn ekkert annað en neyðarvistun. Það er sorglegt að sjá hvernig lokanir þessara heimila hafa fengið að gerast án þess að það hafi verið reynt að bæta kerfið í staðinn. Málaflokkurinn hefur verið vanræktur með því að loka heimilum sem áður hjálpuðu og gáfu von til þessara ungu einstaklinga. Hversu lengi ætlar stjórnsýslan að halda áfram að stinga hausnum í sandinn þegar kemur að einstaklingum með frávikshegðun?

Skilaboðin eru skýr

Innan stjórnsýslunnar ríkir gegndarlaust ofbeldi. Ef starfsmaður vogar að tjá sig um hvernig ástandið er á sínum vinnustað þá á hann í hættu á að missa vinnuna. Þegar Úlfar Einarsson, forstöðumaður Stuðla steig fram og sagði opinberlega hvernig ástandið á Stuðlum væri, að það væri grafalvarlegt bæði fyrir starfsfólk og börnin sem þar dvelja. Eftir þáttinn var hann sendur í leyfi sem lýsir best því ofbeldi sem viðgengst innan kerfisins. Þetta eru staðreyndir sem vekja óhug. Það er óboðlegt að blanda öllum þessum börnum saman sem eiga við misjafnar raskanir að stríða, óháð þörfum þeirra. Sum þessara barna eiga alls ekki heima í því umhverfi sem þau eru neydd til að vistast í.

Ástandið verra en fyrir 20 árum

Það er árið 2024, og samt er ástandið verra en það var fyrir 20 árum. Börn á ábyrgð ríkisins fá ekki viðeigandi meðferð, og það er skammarlegt. Þessi vanræksla kerfisins gagnvart þessu unga fólki sem er þarna í einangrun í algjöru afskiptaleysi, er skýrt dæmi um galla embættismanna kerfisins. Eins og fyrrum vistmaður, Gabríel Máni, lýsti. „Það var engin meðferð, þetta var bara geymsla, ég hef alltaf sagt að hefði ég ekki verið að fara inn á stofnanir þegar ég var krakki, þá væri ég bara dauður. Bara ekki spurning sko, AA- prógramið er það sem hjálpaði mér langmest.“

Það er ekkert annað en vanmáttur og ofbeldi að reka forstöðumanninn fyrir að benda á alvarleika málsins það væri frekar nær að líta á þetta sem verkefni sem þarf að leysa úr og gera betur.

Kerfið býður eftir fangelsun

Eins og staðan er í dag, þá er eins og kerfið sé í raun að bíða eftir að þessir einstaklingar nái aldri svo hægt sé að setja þá í fangelsi. Það virðist ekki vera neinn metnaður né raunveruleg hugsun að hjálpa þessum hópi. Þetta lýsir kefinu í hnotskurn algjör skortur á vilja á að koma með raunveruleg úrræði, áður en þessir einstaklingar lenda í fangelsi. Það er eins og samfélagið sé að búa sig undir að læsa þau inni frekar en að bjarga þeim.

Ungt fólk er verðmætasta auðlindin

Við verðum að hætta að afsaka okkur með peningaleysi. Mestu verðmætin eru í unga fólkinu okkar. Ef við björgum einu barni, björgum við heillri framtíð. Það er sorglegt að sjá hvernig samfélagið hefur algjörlega brugðist þessum hópi og beint athyglinni á allt annað en okkar samverjum t.d. að málum flóttafólks, sem virðist vera meira virði fyrir kerfið en okkar eigin börn.

Staðreyndir tala sínu máli

Árið 2016 fékk barnavernd 461 tilkynningu um ofbeldi sem barn beitti. Í fyrra voru tilkynningarnar orðnar 1.072 – meira en tvöföldun á aðeins nokkrum árum. Með lokun hvers meðferðarheimilis hefur álagið aukist á þau heimili sem eftir standa. Það hlýtur að hafa legið í augum upp að þetta myndi gerast, en samt var ekkert gert til að bregðast við.

Þessi ungu börn sem eru stundum eru kölluð olnbogabörn samfélagsins eyða stórum hluta unglingsára sinna í meðferðarkerfinu. Stuðlar reyna sitt best til að hjálpa þeim, en aðstaðan eru óboðleg. Stuðlar var ekki hannað sem langtímaúrræði, það var hannað sem neyðarvistun. Það að fjöldi þeirra meðferðarheimila sem áður voru og buðu upp á langtímameðferð hafa horfið, og það hefur bitnað mest á þeim sem þurfa á stuðningi að halda.

Er ekki kominn tími til að gera betur?

Þessi staða getur ekki varið áfram. Við megum ekki missa fleiri börn inn í vítahring hyldýpis. Það er skylda okkar sem samfélag að tryggja að þau fái þá aðstoð sem þau þurfa til að vaxa og dafna. Að ungmenni séu geymd í lélegum kjöt geymslum er ömurlegt að sjá og heyra. Að það sé engin markviss stefna sem virðist eiga sér stað varðandi meðferð barna innan kerfisins hjá Barna- og fjölskyldustofu, bara kaldar kjöt geymslur.

Það er komin tími á að Barnamálaráðherra og hans fólk girði sig í brók og fari að hugsa betur um sína skjólstæðinga. Mín upplifun af þessum þætti hjá Kveik er að það sé verið að undir búa þessi ungmenni fyrir fangelsi, það sé endastöðin fyrir þau. En innan fangelsis kerfisins er líka eitt stórt vandamál, það er engin markviss stefna þegar það kemur að meðferðaráætlun, betrun eða endurhæfingu bara enn ein kjöt geymslan.

Ef við horfum á stöðuna sem upp er komin á Litla-Hrauni þá er hún afrakstur, af lokun allra þessa meðferðarheimila sem skrifast á lélegt kerfi sem Barna- og fjölskyldustofa rekur, sem er algjör skömm af. Það er fullt hægt að gera það þarf bara smá metnað, fyrirhyggju og búa til verkefni sem gefa tilgang í lífi þessara ungu einstaklinga.

 

Ólafur Ágúst Hraundal

Súrefnið á þrotum

Nú er elítu fjármálakerfisins nóg boðið. Að verkalýðshreyfingin hafi sýnt af sér þvílíka ósvífni, hafa dregið almenning á Austurvöll til þess eins að mótmæla því ofbeldi sem á sér stað innan fjármálakerfisins og það við setningu Alþingis. Þar sem fjármálaráðherra vors lands, Sigurður Ingi, kynnti fjárlög ríkisins með yfirskriftinni „þetta er allt að koma“. Það er smá slagsíða, bara halli upp á 41 milljarð króna. Alltaf sama tuggan, það á að forgangsraða verkefnum. Hækka álögur á bílaeigendur sem og á reykinga- og drykkjufólk. Kannski lækkar greiðslubyrði húsnæðislána, ekki alveg víst.
 
Hurð Alþingis var vart fallin að stöfum, þegar Arion banki boðar vaxtahækkanir á verðtryggð lán. Í kjölfarið kemur kampakátur Íslandsbanki með opið ginið í bullandi fíkn. Nú skal stela því litla sem eftir er. Sýna meðal-jónum hvar Davíð keypti ölið. Með slagorðinu „kyrkja lýðinn til hlýðni“. Að almúginn hafi vogað sér að taka þátt í mótmælum og sýnt óánægju sína á fjármálakerfi og ríkisstjórn.
 
Græðgin og viðbjóðurinn er orðinn svo gengdarlaus að hinn almenni borgari stendur á öndinni þreifandi í tómið, tilbúinn að selja sál sína fyrir örskammt af súrefni. Á meðan bankarnir fitna og fitna. Þeir hafa aldrei sýnt af sér eins mikinn hagnað og korter fyrir hrun, þá er þjóðinni blæddi næstum út.
 
Þessi ríkisstjórn er ekki að fara gera eitt né neitt annað en að rýja þjóðina inn að skinni. Hún er búin að sýna það í verki og orðum. Það þarf að koma böndum á þessa vitfirru og stoppa þessa sturlun. Nóg er tjónið!

Elsku ríkisstjórn. Þér er hér með sagt upp vegna afglapa í starfi. 
Takk fyrir allt það góða, að ógleymdu ráni og snöru skuldafensins. 

Ykkar einlægur.
Ólafur Ágúst Hraundal

Fjóspúkinn og nýju föt keisarans

Hvenær er nóg, Nóg!

Núna kasta stjórnarflokkarnir hver af öðrum hinum og þessum loforðum í allar áttir. Það á að gera hitt og þetta. Allt á kostnað barnabarna, barnanna. Fjóspúkinn farinn að hreiðra um sig á háalofti stjórnarheimilisins, hróp og köll heyrast um alla ganga heimilisins. Hvar er duddan? -Í von um að lýðurinn gleymi í eitt augnablik. Tylla plástri á sárið korter fyrir kostningar með sykurhúðuðum loforðum. Almenningssamgöngur, borgarlína, þjóðarleikvangur, lækkun vaxta, launahækkanir og uppbygging íbúða og svo lengi mætti telja. Ein og ein vögguvísa rauluð í von um að kæfa pirringinn sem er farinn að hreiðra um sig hjá vanþakkláta lýðnum sem kann hvorki að skammast sín né þakka fyrir sig.

Það er farið votta fyrir smá ógleði og kvíða hjá tríóinu. Héraðshöfðingjar meirihlutans fara mikinn í orðaflaumi fáránleikans. Marrið í gólffjölunum farið að æra stjórnarsamstarfið. Ungliðar vilja breytingar og eru farnir að leggja út mottur sínar í von um að fá áheyrn nútímans. Öldungarnir velta sér í gröfinni. Gömlu góðu gildin fótum troðin í hroka flokks elítunnar. 

Nóg komið af meðvirkni!

Ef við sem samfélag viljum sjá breytingar þá þurfum við að kveðja gamla tímann og horfa fram á við. Hættum að falla í gryfju þjófahyskisins sem er búið að níðast á þjóðinni síðustu 40 árin. Stöndum saman öll sem eitt. Það er kominn tími á hallarbyltingu, mokum draslinu út. Það er ekki nóg að setja X það þarf að setja X-ið á réttan stað. Það er komið nóg af álfaryki arðræningjanna. Það er kominn tími á að við sem samfélag komum okkur úr þessu ofbeldissambandi og segjum STOPP! Það er komið nóg af þessum þjófnaði. Framtíðin er í okkar höndum. Nýi tíminn er í þínum höndum. Hættum að láta koma fram við okkur eins og þræla. Munið að við erum hvert og eitt örsmá en saman erum við risastór Íslensk þjóð.

Láttu X-ið ekki vanta!

Grímulaus þjófnaður.

Er litla fallega eyjan Ísland, spillinga- og þjófabæli auðvaldsins?

Segum stopp við þjófnaðinum, við þurfum ekki að horfa mjög langt frá okkur í samtímanum til að sjá spillinguna og rányrkjuna sem er að eiga sér stað í íslensku samfélagi. Horfum til Rússlands þar sem auðlindir og eigur ríkisins voru seldar eða gott sem gefnar til þeirra sem voru innmúraðir ríkisvaldinu og Venesúela þar sem öllu hefur verið rænt.

Við Íslendingar eigum að vera ein af ríkustu þjóðum heims. Þar sem við búum á matarkistu fullri af orku. En erum föst í þrælakistu spillingarbælisins. Fiskimiðin voru gefin vinum og vandamönnum þeirra er fóru með ríkisvaldið á þeim tíma. Núna eru menn farnir að tala um að einkavæða vindorkuna sem fer allt um allt og ekki enn komið vitrænt lagaumhverfi í kringum. Ríkisstjórnin er langt komin með að selja Íslandsbanka til velvalda flokkslima og eru leynt og ljóst að skrifa handrit að sölu Landsbankans.

Það er ekki svo langt síðan að Landsbankinn var neyddur í kaup á TM tryggingingum í einni ofbeldisfléttu elítunar og fyrrum hrunmanna. Það er alveg ótrúlegt að þurfa alltaf að selja það sem best gefur, sjálfa mjólkurkúna. Ef við lítum aðeins í baksýnisspegilinn þá er ekki langt síðan að þjóðin fékk skuldir bankana í fangið sem seldir voru útvöldum flokksgæðingum. Afhverju má þessi hagnaður ekki fara inn í samfélagið og um leið lækka þessa himin háu vexti?

Þjóðin verður af milljörðum

Lindarhvoll ehf í eigu ríkisins og Hilda ehf í eigu Seðlabankans. Allt eru þetta félög sem eru í eigu Íslensku þjóðarinnar. Þegar þeir sem stýra þessum félögum eru spurðir um viðskipti sem þar hafa átt sér stað, bera þau fyrir sig minnisleysi. Allt í þoku og þar við situr, þjóðin verður af milljörðum. Þetta er ekkert annað en arðrán um hábjartan dag.

Þeir sem stjórna og stýra okkar fallega landi eru svo skítsama um almúgan sem greiðir fyrir allt sukkið og svínaríið sem þrífst í fjármálakerfi landsins með gatslitna krónu. Enn ein bilunin sem við látum ganga yfir okkur er okkar mælski seðlabankastjóri sem er fyrrverandi meðlimur útrásarkórsins sem sannfærir þjóðina um að hann sé að stíga á bremsu þenslunnar með því að hafa hér himin háa stýrivexti sem eru í raun eldsneyti á verðbólguna sem eru um leið að sliga heimilin og fyrirtæki landsins. Fyrir utan vini hans og þau fyrirtæki sem hafa eignast megin þorra auðlinda og það fjármagn sem er í bönkunum. Það hafa aldrei verið eins miklir innlánsvextir í bankakerfinu sem er eingöngu gert fyrir fjármagnseigendur og vini seðlabankastjóra.

Hvernig má það vera að aumingjastjórnin sé að leyfa lagareldi án endurgjalds? Er það af ótta við að það vilji engin koma út að leika ef tekið er gjald fyrir? Hverjir eru að fá bitlinga? Á meðan eru Norðmenn farnir að setja stopp á lagareldið sem er að eyðileggja fallegu firðina þeirra, og eru þeir þó að taka gjald fyrir hvert tonn. Og það sama á við landeldið. Allt eru þetta auðlindir hvort sem það kemur úr sjó eða landi.

Stígum á þjófabremsuna

Nóg er komið af græðgisvæðingu auðvaldsins sem heldur þjóðinni í öndunarvél þjófanna.
Það er alveg sama hvert litið er þegar það kemur að innviðum samfélagsins það er allt mölétið. Allt fína kerfið sem búið að vera að mata okkur á, „það besta í heimi“ er með innantóma veggi, algjörlega holir að innan. Það er ekkert eðlilegt við það að eigendur útgerða eigi orðið flest öll arðbærustu fyrirtæki landsins.

Það er komin tími á að við stígum á þjófabremsuna og segjum stopp!

Við sem þjóð og samfélag eigum með réttu allar auðlindir landsins, fiskimiðin, raforkuna og vatnsveitur o.s.frv. Hættum að láta þjófana mata okkur af innantómum loforðum og vitfirringu. Nóg er nóg. Segjum stopp og heimtum þjóðnýtingu á þeim auðlindum sem skammsýnu ráðherrar vors lands hafa látið hafa af okkur með klækjum. Eignum samfélagsins er grímulaust stolið!

Almenningur burðast með skömmina

Fáum utanaðkomandi dómstóla þar sem gætt er jafnræðis, enga sérhagsmuni eða vengslatengsl við dómsvaldið. Við viljum ekki festast í þrælarpyttinum. Við sem þjóð og samfélag eigum að kalla eftir nýrri rannsóknarskýrslu um misnotkun á almannafé eftir hrunárin. Það er komin tími á að þessir arðræningjar svari til saka. Og við sem þjóð og samfélag fáum eigur okkar og sjálfstæði til baka.

Almenningur burðast með skömmina í hljóði yfir fjárhagsstöðu sinni. Lánin hækka og kaupmáttur minnkar. Stór hluti almennings hefur varla ofan í sig og á. Eftir að hafa farið eftir helstu fjármálaráðgjöfum glæpakórsins. Að bestu lánin eru óverðtryggð með breytilegum vöxtum og allt komið í skrúfuna. Nú er farin að hljóma ný mantra hjá þessum sömu snillingum „þetta er alveg að koma“. Þetta minnir óneitanlega á söng greiningardeildar bankanna þegar almenningi var ráðlagt að kaupa í hinum og þessum sjóðum rétt fyrir hrun. Öll rauðu ljósin eru farin að blikka í mælaborðinu. Almenningur er orðin svo dofin af gengdarlausum yfirgangi elítufjármálakefisins. Eða er stokkhólmseinkennið búið að hreiðra um sig í sálarvitund almennings?
Hvenær er nóg, nóg? Hvers vegna er ekkert gert? Búum við kannski í dulbúnu kommúnistaríki í boði sjálfstæðisbaráttunnar?

 

Ólæsi og hnífaburður

Núna heyrast hróp og köll. Lesskilningur íslenskra barna er kominn langt undir meðallagi miðað við hin norðurlöndin. Það þarf þjóðarátak vegna hnífaburðar barna að við sem samfélag þurfum öll að standa saman og stoppa þessa þróun. En eitt er það sem gleymist, allt er þetta heimatilbúið innan kerfisins. Börn eru farin að bera hnífa til að verja sig af ótta við önnur börn, tungumálin orðin mörg innan skólakerfisins og allt eru þetta staðreynd. Hér er búið að hrúa saman allavegana þjóðarbrotum og það nákvæmlega sama og er búið að gerast í kringum okkur á meginlandi Evrópu.

Agaleysi er orðið algjört innan skólakerfisins, kennarar mega ekki skamma börn sem þeir eru með allan virka daga án þess að foreldrar koma alveg stjörnuvitlaus. Að kennnari dyrfist að skamma engilinn þeirra. Kennarar eiga að hafa heimild til að skamma og aga þau börn sem þeim er gert að vera með heilu- og hálfu dagana. Grunnskólarnir eru uppeldistöðvar samfélagsins og það er það sem við sem samfélag þurfum að horfast í augu við. Samfélagið er orðið allavega og því þarf meiri ákveðni og aga vegna hversu litskrúðugt það er orðið.

Við þurfum að stoppa þessari meðvirkni, er þrífst í samfélaginu.

Í gíslingu óvissunar

Hvað á að halda Helga Magnúsi Gunnarssyni vararíkissaksóknara lengi í gíslingu óvissunar?

Að Sigríður J. Friðjónsdóttir ríkissaksóknari hafi ráðist á Helga með þessu offorsi fyrir að tjá sig hvað hann sé þakklátur að geta loksins strokið sér um frjálst höfuð. Þar sem andlega veikur einstaklingur var búin að halda honum og hans fjölskyldu í gíslingu óttast síðustu árin, ásamt öðrum einstaklingum sem hafa orðið á veggi Mohamed Th. Jóhannessyni. Í allri biðinni hefur þeytivinda hugans spurt mig hvort tími háttvirtar Sigríðar J. Friðjónsdóttir sé ekki liðinn? Það er eins og það vanti alla gleði í hana.

 

Að fólk má ekki hafa skoðun og segja sína líðan eða tjá sínar tilfinningar. Við sem samfélag þurfum að stoppa þessa þróun hún er hættuleg. Það þurfa ekki allir að vera á sama vagninum, það á að vera okei að segja óþægilegu hlutina.